تا بهار دلنشین آمده وسوی چمن

ای بهار آرزو! بر سرم سایه فکن

چون نسیم نوبهار,‌ بر آشیانم کن گذر 

تا که گلباران شود, کلبه‌ی ویران من

تا بهار زندگی,‌ آمد بیا آرام جان

تا نسیم از سوی گل,‌ آمد بیا دامن کشان

چون سپندم بر سر آتش نشان, بنشین دمی

چون سرشکم در کنار, ‌بنشین, نشان سوز نهان

بازا ببین در حیرتم, ‌بشکن سکوت خلوتم

چون لاله‌ی صحرا ببین,‌ در چهره داغ حسرتم

ای روی تو آیینه‌ام,‌ عشقت غم دیرینه‌ام 

بازا چو گل دراین بهار,‌ سر را بنه بر سینه‌ام

اين روزها هوای تو دارم بهار من
انگار باز آمده ای!!!در کنار من
بنشينی و بخندی و غوغا به پا کنی
شيرين کند دوباره دهان روزگار من
پايان گرفته لحظه ی دلگير رفتنت
انگار سر رسيده خدا!انتظار من
مشتی ستاره و غزل و ياس با خودت
آورده ای برای دل داغدار من
از عشق مي نويسی و لبخند ميزنی
تا خوش کنی دوباره دل بيقرار من
ميخندم و دوباره دلم آب ميکند
قندی که داده ای به دل غصه دار من
من خسته ام از اين همه ای کاش و ای خدا
آب از سرم گذشت و -نشد يار يار من-
شب شد دوباره روز من و تو نيامدی
آتش بگیرد اين دل اميدوار من
آتش بگیرد این دل امیدوار من...

باید فراموشت کنم
چندیست تمرین می کنم
من می توانم! می شود!
آرام تلقین می کنم
حالم؟ نه،اصلا خوب نیست
تا بعد، بهتر می شود
فکری برای این دل آرام غمگین می کنم
من می پذیرم رفته ای
و بر نمی گردی همین
خود را برای درک این،
صد بار تحسین می کنم
کم کم ز یادم می روی
این روزگار و رسم اوست!
این جمله را با تلخی اش،
صد بار تمرین می کنم

من سکوتم حرف است
حرفهایم حرف است
خنده هایم حرف است
کاش میدانستی می توانم همه را پیش تو تفسیر کنم
کاش میدانستی...
کاش می فهمیدی...
کاش و صد کاش نمی ترسیدی که مبادا که دلت پیش دلم گیر کند
کاش می دانستی چه غریبانه به دنبال دلم خواهی گشت
در زمانی که برای دردت سینه دلسوزی نیست
تازه خواهی فهمید مثل من هرگز نیست...

گُفتــــی کـِــــ مــــــــــا بـهـــــــــــ دَردِ هَمــــــــــ می خوریمـــــــــــ !

 اما هـَــــــــرگِز نَفَهمیِِِِِِِِِِـــــــــدی؛

 مَنـــــــــ تــــــــــو را بـَــــــرایِ دَردهایَمـــــــــ نِمی خواستَمـــــــــ ...

رو به این جاده به بن بست برو .. یه نفر میونمون هست ! برو

این صدا رو خاطرت از یاد برد .. بس که من خوندم و آواز نشد

همه ی سعیمو کردم مگه نه .. من به هر دری زدم باز نشد

دست تو رو شد ولی من باختم .. بس که بازی تو بی قاعده بود

همه راز دلمو فهمیدم .. بس که این کار تو بی فایده بود .

رو به این جاده به بن بست برو .. یه نفر میونمون هست ! برو

شک ندارم که تو برمیگردی .. فرصت خوب من ! از دست برو

تو هنوزم با تنم غریبه ای .. من به عطر تنت عادت دارم

تو کنار من دروغی ولی .. من کنار تو حقیقت دارم

باورم نمیشه که غمگینی .. اینکه میخندی به من یعنی نه

از تو میپرسم بگی شاید تو هم .. و سکوتت دائما یعنی نه

رو به این جاده به بن بست برو .. یه نفر میونمون هست ! برو

شک ندارم که تو برمیگردی .. فرصت خوب من ! از دست برو

شمع میسوزدو پروانه به دورش نگران

من که میسوزموپروانه ندارم چه کنم؟؟؟؟؟؟

من که دلتنگ توام دردل تنگم گله هاست

آری بیتاب شدن عادت کم حوصله هاست

هم چوعکس رخ مهتاب که افتاده درآب

دردلم هستی وبین منو تو فاصله هاست

آخر ای دوست نخواهی پرسید

كه دل از دوری رویت چه كشید ؟

سوخت در‌آتش و خاكستر شد

وعده های تو به دادش نرسید

داخ ماتم شد و بر سینه نشست

اشك حسرت شد و بر خاك چكید

آن همه عهد فراموشت شد؟

چشم من روشن.روی تو سپید

جان به لب آمده در ظلمت غم

كی به دادم رسی ای صبح امید؟

آخر این عشق مرا خواهد كشت

عاقبت داغ مرا  خواهی دید

دل پر درد مرا مشكن

كه خدا برتو نخواهد بخشید

گفتی بمون با من بمون گفتم میمونم      گفتی با دل تنگی بخون گفتم میخونم

گفتم که مست و عاشقم دیوونه ی تو      هر شب خرابم گوشه ی میخونه ی تو

گفتی ببندم عهد رو با یاد تو بستم          تاج غرورم را به زیر پات شکستم

گفتی که باید عاشق و دیوونه باشم        چون ساغی هر شب می کش میخونه باشم

گفتی که باید خاطرم شرط  باشه            داغ خیال خسته ام خط تو باشه

گفتی که بر یاس تنت پیرهن بدوزم          چون شاپرک باشم که از عطرت بسوزم

گفتی که دستامو بگیرگفتم میگیرم          گفتی که از عشقم بمیر گفتم میمیرم

گفتم و گریه کردم و پای تو ساختم       این دل سربه راه رو آسون به تو باختم

سال ها دل غرق آتش بود و خاکستر نداشت

بازکردم این صدف را بارها گوهر نداشت

از تهیدستی قناعت پیشه کردم سال ها

زندگی جز شرمساری مایه ای دیگر نداشت

هرکجا رفتم به استقبالم آمد بی کسی

عشق در سودای خود چیزی از این بهتر نداشت

بارها گفتی ولی از ابتدای عاشقی

قصه سرگشتگی‌هایت مگر آخر نداشت

سالها بر دوش حسرتها کشیدم بار عشق

هیچ دستی این امانت را ز دوشم برنداشت

کاش می آمد و می دیدم که از خود رفته ام

آنکه عاشق بودنم را یک نفس باور نداشت

آسمان یک پرده از تقدیر را اجرا نکرد

گویی از روز ازل این صحنه بازیگر نداشت

ناله ما تا به اوج کبریا پرواز کرد

گرچه این مرغ قفس پرورده بال و پر نداشت . . .


 

باورم كن باور من باورم كن صادقانه           باورم كن اي دليل پرسه هاي عاشقانه

فقط براي تو.آري براي تو براي چشم هاي پر مهر و عطوفت تو من هنوز عاشقانه مي نويسم.اين را باور كن كه در تنهايي خويش تنها در افكار پيچيده و مبهم خود زيبايي چشمهاي عاشق ترا ترسيم مي كنم و درهربيت شعرم از معناي نگاههاي گرم و صميمي تو هزاران واژه مي نويسم. من ازافق طلايي قلبت زندگي را آغاز مي كنم و همراه تو با كوله باري از باورهاي عاشقانه قله هاي سپيده فردا را فتح خواهم كرد واين بار فرياد خواهم زد اسمت را از بلنداي فرداها تا بدانند كه دوست دارم ترا به ارزش همه زندگي كردن ها.باورم كن كه در اين دنيا همه چيز غير باور است جز عشق.عشق دريچه ايست بسوي زندگي عشق دنيايي است پر از باور

 به خاطر روی زیبای تو بود


که نگاهم به روی هیچ کس خیره نماند


به خاطر دستان پر مهر و گرم تو بود


که دست هیچ کس را در هم نفشردم


به خاطر حرفهای عاشقانه تو بود


که حرفهای هیچ کس را باورنداشتم


به خاطر دل پاک تو بود


که پاکی باران را درک نکردم


به خاطر عشق بی ریای تو بود


که عشق هیچ کس را بی ریا ندانستم


به خاطر صدای دلنشین تو بود


که حتی صدای هزار نی روی دلم ننشست


و به خاطر خود تو بود


فقط به خاطر تو

کاش می گفتی چیست  آنچه از چشم تو تا عمق  وجودم جاریست

چگونه باور کنم نبودنت را، ندیدنت را؟

مگر می توان بود و ندید؟

مگر می توان گذاشت و گذشت؟

مگر می توان احساس را در دل خشکا ند؛  سوزاند؟

چه بی صدا رفتی

چه بی امید رها کردی دل را، آرزو را، حرف را

از بلبلک های باغ سراغت را گرفتم

خبری نداشتند

و خندیدند به حال زار من

که چگونه از نیامدنت، نپرسیدنت و خبر ندادنت، گرفته و نا توانم

آری آنها نیز نفهمیدند که بی تو چگونه سرکنم زندگی را

آنچنان عاشق نبودم،تا سزاوار تو باشم

                                                   مایه گنجی نبودم،تا خریدار تو باشم

عشق من آلود با چون و چرای زندگی شد

                                         خالی و خالص نبودم تا که سرشار تو باشم

ای تو بالا تر از گمان،والاتر از فکرو تخیل

                                        حیف بودی،حیف بودی اینکه من یار تو باشم

تور سفید رو سرت

پیرهن مشکی منه

الهی خوشبخت شی ولی

عشقت همیشه پیشمه

گفتی که مال هم بشیم

دنیارو می سازیم باهم

سفره ی عقدت پیش روت

مرد غــــریبه جــــای من

ستاره های آسمون تاج سرت عروس خانم

برای بار سومه بــگو بــــــــــــله دیگه تموم

ببین که امشب منو تو

مثله قدیما گـــریونیم

تو اشک شوق می ریزیو

منم واسه پریشونی

یه تیکه ماه شدی ولی

ماهی برای دیگرون

به یاد من نیفتی که

گذشته آب از سرمون

ستاره های آسمون تاج سرت عروس خانم

برای بار سومه بـــگو بــــــــــله دیگه تموم!

عشق یعنی ذره ذره سوختن عشق یعنی همچو شمع افروختن

عشق یعنی مبتلا گشتن به درد عشق یعنی اشک یعنی آه سرد

عشق یعنی گریه های بیکسی عشق یعنی حسرت و دلواپسی

عشق یعنی رمز پنهان وجود عشق یعنی رخنه ای در تارو پود

عشق یعنی پای تا سر اوشدن عشق یعنی یکدل و یکرو شدن

عشق یعنی جانفشانی بهر دوست عشق یعنی هر چه داری مال اوست

عشق یعنی گم شدن در تیرگی عشق یعنی بهت ،یعنی خیرگی

عشق یعنی داغ رسوای جنون عشق یعنی قلب تنها غرق خون

عشق یعنی گریه های زار زار عشق یعنی رقص بر بالای دار

عشق یعنی بستن میثاق خون گم شدن در وادی مرگ و جنون

عشق یعنی گور خود کندن به دست عشق تیری شد که بر قلبم نشست

عشق یعنی بی سبب رسوا شدن عشق یعنی گم شدن تنها شدن

عشق یعنی مرگ خودرا خواستن مردن و از قبر برپاخاستن

عشق یعنی دوزخ سوزان و زشت عشق یعنی راه پنهان بهشت

عشق یعنی ترس یعنی دلهره منتظر ماندن کنار پنجره

عشق یعنی مرگ قلبی بیگناه عشق آن چشم است که میماند به راه

عشق یعنی تو توای پیمان شکن عشق یعنی این دل خونین من

عشق یعنی در غمت جان میدهم زندگی را از کف آسان میدهم

عشق یعنی دیدن تصویر تو عشق یعنی خنده بر تزویر تو

عشق یعنی خلسه یعنی فکر تو چشم بستن بر دروغ و مکر تو

عشق یعنی حسرت آغوش تو آرزو تا سر نهم بر دوش تو

صفحه قبل 1 2 3 4 5 ... 6 صفحه بعد